کدامین نشئه بیرون داد راز سینهٔ مینا

که عکس موج می شد جوهرآیینهٔ مینا

چنان صاف ست از زنگ کدورت سینهٔ مینا

که می تابد چو جوهر نشئه از آیینهٔ مینا

سزدگرگوش ساغر آشنای این نواگردد

که راز میکشان گل کرده است از سینهٔ مینا

کدورت با صفای مشرب ما برنمی آید

نبندد صورت تمثال زنگ آیینهٔ مینا

به تمکینم چسان خفت رساندکوشش گردون

ببازد بیستون رنگ وقار ازکینهٔ مینا

تهی دستیم چون ساغر خدا را ساقیا رحمی

به روی بخت ما بگشا درگنجینهٔ مینا

خوشا صبحی که شاه ملک عشرت جلوه ریزآید

به زرین تخت جام از قصر زنگارینهٔ مینا

مقیم گوشهٔ دل باش ، گر آسودگی خواهی

که حیرت می شود سیماب در آیینهٔ مینا

همان خاک سیه اکنون لباس دل به بر دارد

صفا مفت است منگرکسوت پارینهٔ مینا

بهار نشئه ام ، عیش دماغم ، بادهٔ صافم

مرا باید نشاندن در دل بی کینهٔ مینا

ادب کوشید در ضبط خود وتعطیل شد نامش

به روز وصل ما ماند شب آدینهٔ مینا

به آفت سخت نزدیکند نازک طینتان بیدل

بود با سنگ و آتش الفت دیرینهٔ مینا